Chociaż branża zabezpieczeń mienia wydaje się znajdować w czołówce najnudniejszych w historii książki czy kina, to repertuar opowieści krążących wokół strzeżonego skarbu jest nadspodziewanie bogaty. Skarbce w filmie pojawiają się często, głównie w filmach akcji, kryminałach czy opowieściach szpiegowskich. Żeby nieco odetchnąć od stali, betonu i jakże rozkosznego chrobotu rygli, przygotowałem dla Was kilka ciekawych historii, w których ten czy inny skarb stanowi istotny element fabuły.
Zaczynamy od klasyki. "Goldfinger" z 1964 roku w reżyserii Guya Hamiltona to jeden z pierwszych filmów o Jamesie Bondzie, w którego wciela się Sean Connery (przedstawiać nie trzeba), partneruje mu Honor Blackman, natomiast w główny „schwarzcharakter” wciela się niesamowity w tej roli niemiecki aktor Gert Fröbe – ten jest w filmie wręcz potwornie zły, i bardzo dobrze ;-).
Fabuła, jak to w filmach o Bondzie, jest dość prosta, a przy tym typowa dla starszych opowieści opartych blisko na prozie Iana Fleminga. Oto powszechnie szanowany, choć trochę tajemniczy i ekscentryczny milioner owładnięty fetyszem i rządzą złota knuje spisek. Co z kolei nietypowe, celem Goldfingera nie jest ani władza nad światem, ani zwycięstwo Związku Radzieckiego w zimnej wojnie, lecz właśnie złoto przechowywane w Forcie Knox. Zadaniem Bonda będzie uniemożliwienie mu kradzieży.
Wspomniany Fort Knox jest bazą US Army w stanie Kentucky. W 1936 roku zbudowano na jej terenie United States Bullion Depository – skarbiec zawierający mniej więcej 4500 ton czystego złota w sztabach. Piszemy o nim także w artykule pt. „5 ciekawostek o sejfach”.
Jeśli Fort Knox brzmi imponująco, to warto wiedzieć, że nie jest on największym depozytem złota na świecie. Ten tytuł należy się Bankowi Rezerw Federalnych w Nowym Jorku, w którego podziemnym skarbcu przechowywane jest mniej więcej 7000 ton czystego złota. To jeszcze raz – siedem tysięcy ton złota :-).
Skalę przechowywanego w Banku Rezerw skarbu podsumowuje główny zły bohater trzeciej części cyklu "Szklana Pułapka" z 1995 r. w reżyserii Johna McTiernana z Brucem Willisem i Samuelem L. Jacksonem, mówiąc "Fort Knox jest dla turystów". Jest nim mocno demoniczny, ale cudny Jeremy Irons.
Plan skoku jest finezyjny. Aby odwrócić uwagę służb od okolic Wall Street, Simon Gruber (czyli rzeczony bandzior) podkłada w Nowym Jorku kilka bomb i zaczyna grę z policją, a ponieważ jego brata (też świetna rola Alana Rickmana) w części pierwszej cyklu zrzucił z dachu niezniszczalny porucznik John McClane, to właśnie jemu przypadnie zaszczyt udaremnienia napadu.
Fajne, rozrywkowe kino lat 90., do którego można wracać po wielokroć. Dużo strzelania, wybuchów, pościgów ulicami miasta.
Wracamy do klasyki, ale tym razem literatury fantasy.
Na wypadek, gdyby jakimś cudem ktoś nie znał fabuły, to w skrócie: jest sobie hobbit imieniem Bilbo, który wiedzie spokojne życie w krainie jak z bajki. Pewnego dnia trafia do niego czarodziej Gandalf wraz z kompanią dwunastu krasnoludów niosących misję odbicia Samotnej Góry, dawnego krasnoludzkiego królestwa, z łap okrutnego i chciwego smoka Smauga. Razem kompania wyrusza w daleką i pełną przygód podróż.
Jako film przewodni wybrałem drugą część trylogii Petera Jacksona, w której skarbom Samotnej Góry poświęcone jest sporo czasu, i przyznać trzeba, że ekranizacja oddaje pięknie ogrom bogactwa zgromadzonego pod Górą. Dosłownie morze złota i kosztowności, po którym ogromny przecież smok wręcz pływa. A nade wszystko Arcyklejnot, najpiękniejszy, świecący własnym blaskiem diament. Albo coś bardzo podobnego.
Z ciekawostek typowo technicznych, Samotna Góra jest oczywiście pilnie strzeżona. Przywódca kompanii, Thorin Dębowa Tarcza, posiada klucz i mapę ze wskazówkami, gdzie szukać dziurki i przyznaję z czysto zawodowego punktu widzenia, że zabezpieczenie jest niezłe. Otóż dziurka ukaże się wraz z ostatnim blaskiem księżyca na jednej ze ścian, konkretnego dnia roku.
Dziś już się takich zabezpieczeń nie robi... ;-)
Skoro jesteśmy przy skarbcach, to wypada wspomnieć o ikonicznym dla branży zabezpieczeń filmie, czyli "Azylu" (oryg. "Panic room") z r. 2002 w reżyserii Davida Finchera. W rolach głównych zobaczymy Jodie Foster, Foresta Whitakera oraz młodziutkich wówczas Kristen Stewart i Jareda Leto.
Film opowiada o włamaniu do domu, w którym znajduje się tytułowy "panic room" – pomieszczenie zabezpieczone z każdej strony, chronione solidnymi drzwiami i wyposażone w systemy wentylacji i łączności, żywność i lekarstwa. W azylu tym przed włamywaczami chronią się główne bohaterki filmu. Dobre, solidne, chociaż kameralne kino akcji, dużo psychologii i wyczuwalnego na ekranie klaustrofobicznego poczucia zagrożenia.
Instalacje tego typu nie są nowością w Stanach Zjednoczonych, zyskują regularnie klientów zwłaszcza po 11. września 2001 r.. W Polsce problem nie tylko zabezpieczenia mienia przed włamaniem, ale też zapewnienia osobistego, fizycznego bezpieczeństwa na wypadek napaści również staje się popularny i panic roomy, mniej lub bardziej zaawansowane, powstają coraz częściej.
Poznaj nasze skarbce modułowe
Widowisko Michaela Manna z 1995 r. nie dotyka naszej branży bezpośrednio, ale że to film wybitny pod wieloma względami, to muszę :-)
Film ma dwóch bohaterów, którzy, choć razem spędzają na ekranie dosłownie kilkanaście minut, to tworzą kultowy duet. Pierwszym jest Neil McCauley (Robert De Niro), profesjonalny złodziej, lider prężnie działającej grupy, który zbiera na dostatnią emeryturę dokonując na zlecenia napadów na konwoje, banki czy inne tego typu miejsca. Drugim jest Vincent Hanna (Al Pacino), mający za sobą wieloletnią służbę i kilka nieudanych małżeństw policjant, który nie ma w zwyczaju odpuszczać. Gra charakterów między tą parą stanowi perełkę kina sensacyjnego, a gra aktorska obu wybitnych odtwórców ról to majstersztyk, na który nie byłoby stać nikogo innego.
Kulminacyjną sceną filmu jest napad na bank, po którym następuje chyba najsłynniejsza scena pościgu i strzelaniny na ulicach, bardzo mocna, spektakularna i wręcz bolesna dla odbiorcy.
Na koniec zostawiłem sobie smaczek nie będący filmem. W październiku 2015 ukazuje się pierwszy dodatek fabularny do, moim zdaniem, najlepszej gry fabularnej w historii, czyli Wiedźmina 3. "Serca z kamienia" przenoszą nas na północno-wschodnie rejony znanego z podstawowej gry świata, gdzie mamy do wykonania trzy zadania zlecone Geraltowi przez dotkniętego klątwą Olgierda.
Wykonanie jednego z zadań, dostarczenie Olgierdowi Domu Maksymiliana Borsody'ego, wymaga włamania do skarbca w domu aukcyjnym. Zaskakująca, jak na świat fantasy, misja o wiele mówiącym tytule "Sezamie, otwórz się" zmienia na chwilę całą przygodę w klasyczny niemal kryminał. Geralt rekrutuje ekipę, która ma pomóc mu w skoku, a w zależności od tego, jakie gracz podejmie decyzje, dostanie się do skarbca umożliwi nam krasnolud-piroman imieniem Casimir lub kasiarz Quinto :-).
Jakkolwiek gracz postanowi, zabawy okraszonej poczuciem humoru i wartką akcją nie zabraknie.
Wymieniać można by pewnie długo, okazuje się bowiem, że motyw skarbu i jego zdobywania lub wręcz odwrotnie, chronienia, to motyw częsty w wielu opowieściach. Skarb nie musi też oznaczać koniecznie złota, to może być magiczny artefakt, źródło pradawnej potęgi czy śmiertelnie niebezpieczna broń, ale wspólny mianownik, jakim jest pokonywanie zabezpieczeń, omijanie pułapek czy wyprowadzanie w pole strażników, to niekończące się źródło emocji i świetna inspiracja do przygód.
W razie jednak, gdybyś chciał porozmawiać o skarbach na poważnie – zadzwoń :-).
